قواعد عربی سال دوم تجربی و ریاضی
وبلاگ تخصصی دینی وعربی
مطالب درسی-نمونه سوال- روش تدریس -طرح درس



قواعد عربی سال دوم تجربی و ریاضی

قواعد عربی سال دوم تجربی و ریاضی

 

        درس اول : معرفه و نكره

 

    مسلماً معرفه اسمـﯽ است كه نزد انسان ، شناخته شده باشد و نكره ناشناخته ؛ اما براﯼ شناخت آن ها چه بايد كرد تا دچار اشتباه و شك و شبهه نشويم ؟ ماپايه را براساس انواع معرفه مـﯽ گذاريم . در صورتـﯽ كه كلمه ﯼ مورد نظر جزء هيچ يك از انواع معرفه نباشد ، در قسمت نكره قرار مـﯽ گيرد . معمولاً كلمه اﯼ كه نكره است ، تنوين دارد ؛ اما تنوين مستقيماً علامت نكره نيست ؛ زيرا بعضـﯽ اسم ها اصلاً تنوين پذير نيستند و حتـﯽ بعضـﯽ از انواع عَلم تنوين مـﯽ گيرند.

 

                        عَلـَم  ( اسم خاص ) : محمدٌ ، فاطمة ، إيران ، زاينده رود  و . .

       ضمير : ي ، هي ، أنتَ ، إياكَ و . . 

       اسم  اشاره : هذا ، تلك ، هؤلاء ، هناكَ و . .

      معارف          اسم  موصول : الذي ، اللذان ِ ، اللاتي ، من ، ما و . .

                        مُعَرَّف بأل ( تمام اسم ها يـﯽ كه با ال همراهند ) : الكتاب ، القلم ، المدرسة و . .  

       مُعرَّف بإضافة ( يا : مضاف به معرفه ) : "صف" در صف المدرسة ، "كتاب" در كتابي و . . 

 

  ** البته علم انواع مختلف و تقسيم بندﯼ هاﯼ گوناگونـﯽ دارد كه از بحث ما خارج است . مانند انواع كنيه ، لقب ،

اضافه و غيره .

  ** مضاف به معرفه ، معرفه است و مضاف به نكره ، نكره . مثلا ً: "كتاب" در "كتاب التلميذ" معرفه است ، زيرا

مضاف به معرفه اﯼ شده است ، اما در "كتاب تلميذٍ " نكره مـﯽ باشد ، زيرا مضاف إليه آن نكره است .

      ** درهرصورت معرفه نسبت به نكره ، ارجح است وعلم نسبت به ديگرانواع معرفه ، ارجح . بنابراين درصورتـﯽ كه يك اسم علم تنوين داشته باشد ، "معرفه (از نوع علم)" محسوب مـﯽ گردد واگر يك اسم علم با ال ذكرگردد ، از انواع معرفه ،"علم" به حساب مـﯽ آيد، نه معرّف بأل. مانند: محمدٌ ،عليّ ٌ كه معرفه(علم) هستند والحسن ، الحسين معرفه(علم).

 

 

 

   درس دوم و سوم : علامت هاﯼ فرعـﯽ اعراب

 

اصلـﯽ : كلماتـﯽ كه داراﯼ حركت هاﯼ اصلـﯽ ضمه ، فتحه و

كسره باشند ، اعرابشان اصلـﯽ است :

ذهب التلميذ ُ. (يا : تلميذ ٌ ؛ تلميذ : فاعل و مرفوع)

1- ظاهرﯼ                  رأيت التلميذ َ‌. (يا:تلميذا ً ؛ تلميذ : مفعول و منصوب)

سلّمتُ علـﯽ التلميذ ِ.(يا:تلميذ ٍ؛ تلميذ : مجروربه حرف جر)

[اعراب "تلميذ"درتمام اين مثال ها ظاهرﯼ و اصلـﯽ است.]

فرعـﯽ : شامل اين موارد مـﯽگردد :

الف- اسم هاﯼ مثنـﯽ

علامت هاﯼ اعراب                                      ب- اسم هاﯼ جمع سالم مذكر

ج- اسم هاﯼ جمع سالم مؤنث

د- اسماء خمسه

هـ- اسم هاﯼ غيرمنصرف

و- افعال خمسه

2- محلـﯽ ( در سال اول خوانده ايم .)

3- تقديرﯼ ( در درس چهارم خواهيم خواند .)

** تمام علامت هاﯼ اعراب غير از اعراب محلـﯽ مخصوص اسم ها و فعل هاﯼ معرب است

  اعراب فرعـﯽ :

    اعراب فرعـﯽ به اين معنـﯽ است كه حالت هاﯼ مختلف مرفوع ، منصوب و مجرور به جاﯼ حركت هاﯼ ضمه ،

 فتحه و كسره با حركت هاﯼ ديگر يا با حروف نمايش داده شوند . 

مرفوع با الف : جاء التلميذان ِ . (التلميذان : فاعل ومرفوع با الف)  

                 الف :اسم های مثنی                                رأيت التلميذين ِ. (التلميذين: مفعول و منصوب با ياء)

                                                                      منصوب و مجرور با ياء

                                                                  سلّمتُ علـﯽ التلميذين ِ.(التلميذين: مجرورباياءبه حرف جر)

                                                          مرفوع با واو : جاء المعلمونَ . (المعلمون:فاعل و مرفوع با واو)

   ب- اسم هاﯼ جمع سالم مذكر

                     رأيت المعلمينَ.(المعلمين: مفعول و منصوب با ياء)    

                                   و مجرور ياء  با      سلّمتُ علـﯽ المعلمينَ.(المعلمين: مجروربا ياء به  حرف جر)

   ج- اسم هاﯼ جمع سالم مؤنث   فقط در حالت نصب   منصوب با كسره[1] . ( يعنـﯽ به جاﯼ فتحه ، كسره مـﯽ گيرد .)

                                                                       رأيتُ التلميذات ِ‌ .  التلميذات : مفعول و منصوب با كسره

       

                                                    1- أب (پدر)

                                                    2- أخ (برادر)

   د- اسماء خمسه                               3- ذو (صاحب و دارنده)

                                                   4- حم (اقوام مذكرهمسر- از دو طرف)

                                                   5- فو (دهان)

                                                              

                                                  ** "حم" و "فو" فراتر از بحث ماست .

                                          مرفوع با واو : جاء أبوحسين ٍ . (أبو : فاعل و مرفوع با واو)

                                   أخومريم عندالباب. (أخو : مبتدا ومرفوع با واو)       

                                                 

    اعراب اسماء خمسه                     منصوب با الف : رأيتُ أباعليٍّ . (أبا : مفعول ومنصوب با الف)

                                               مجرور با ياء : سلّمتُ علـﯽ ذي علم ٍ. (ذي : مجرور به حرف جر با ياء) 

 

                                                          ** شرط هاﯼ فرعـﯽ بودن اعراب "أب" و " أخ" :

                                         1- ال و تنوين نداشته باشند . زيرا در اين صورت داراﯼ اعراب اصلـﯽ مـﯽ گردند .    مانند : جاء الأب ُ يا أب ٌ. ( أب : فاعل و مرفوع به اعراب ظاهرﯼ و   اصلـﯽ                                    رأيتُ الأب َ يا أبا ً. ( أب : مفعول و منصوب به اعراب ظاهرﯼ و اصلـﯽ)

                                             سلّمتُ علـﯽ الأب ِ يا أب ٍ . (أب: مجروربه حرف جربه اعراب ظاهرﯼ و اصلـﯽ)

                                                 2- مضاف باشند .

                                     مانند : ذهبَ أبوحُسين ٍ مَع أخيه إلـﯽ البُستان ِ و شاهَدَا هُناكَ رَجُلا ً ذاعَينَين ِكبيرَتَين ِ.

                                             أبو : فاعل و مرفوع با واو به اعراب ظاهرﯼ و فرعـﯽ

                                             أخي : مضاف إليه و مجرور با ياء به اعراب ظاهرﯼ و فرعـﯽ

                                             ذا : صفتِ رجُل و منصوب با الف به اعراب ظاهرﯼ و فرعـﯽ

   ** "ذو" هميشه مضاف است ، بنابراين هيچ شرطـﯽ در فرعـﯽ بودن اعراب آن نيست .

   هـ- اسم هاﯼ غيرمنصرف[2]   فقط در حالت جر  مجرور با فتحه[3] . ( يعنـﯽ به جاﯼ كسره ، فتحه مـﯽ گيرد .)

 

                                                     علم مؤنث : فاطمة ، سُميّة ، مكة و . .

                                                     علم غيرعربي : يوسف ، نيكلاس (Nicholas) و . .

                                              

                                                     صفت هاﯼ بر وزن أفعَل : أكبر ، أبيض و . .                                              

اسم هاﯼ غيرمنصرف             جمع هاﯼ مكسر هم وزن و هم آهنگ "مَفاعِل" و "مَفاعيل" :

                                         مساجد ، تمارين ، شواهد ، تصاوير و . .  

                           اسم هاﯼ مختوم به همزه ﯼ زائد(شامل صفت نيز مـﯽ گردد.) :

                                           زهراء ، حمراء و . .

        اسم هاﯼ مختوم به "ان" زائد (شامل صفت نيز مـﯽ گردد .       رحمان ،عطشان و . .       

                   هيچ گاه تنوين نمـﯽ پذيرند

   ويژگـﯽ هاﯼ اسم هاﯼ غيرمنصرف         

               هميشه به جاﯼ كسره ، فتحه مـﯽ گيرند .  

                  **«يعنـﯽ : بـﯽ تنوين ، با فتحه»*      

     ** توجّه : اسم هاﯼ غير منصرف در صورتـﯽ كه :

           1- ال بگيرند

       2- مضاف واقع گردند

        داراﯼ اعراب اصلـﯽ مـﯽ گردند[4] .

                              (اما تنوين نگرفتن هم چنان به قوت خود باقـﯽ است.)

     مانند : أحسنتُ إلـﯽ الأفضل ِ . أحسنتُ إلـﯽ أفضل ِ الناس . (أفضل:مجرور به حرف جر به اعراب ظاهرﯼ و اصلـﯽ)

                                                    يَكتبان ِ

                                                    تكتبان ِ

   و- افعال خمسه                               يَكتبونَ  

                                                   تكتبونَ

                                                   تكتبينَ 

                                                  

    يعنـﯽ پنج صيغه ﯼ زمان مضارع كه با ضمير فاعلـﯽ همراهند . اعراب اين افعال به تفصيل در دو درس ششم و هفتم ذكر خواهد شد . اما به طور اجمال مـﯽ توان اين نمودار را رسم كرد . 

                                              مرفوع با ثبوت نون اعراب : يَكتبان ِ ،‌ تكتبان ِ ، يَكتبونَ ، تكتبونَ ، تكتبينَ 

 

 

  اعراب افعال خمسه                     منصوب با حذف نون اعراب : أن يكتبا، أن تكتبا، أن يكتبوا، أن تكتبوا، أن تكتبي

  

 

                                            مجزوم با حذف نون اعراب : لم يكتبا ، لم تكتبا ، لم يكتبوا ، لم تكتبوا ، لم تكتبي

 

  ** براﯼ اعراب فرعـﯽ مـﯽ توانيم چنين نمودارﯼ نيز رسم نمائيم :       اسم هاﯼ مثنـﯽ

                                      معرب به حروف               اسم هاﯼ جمع سالم مذكر

                                                                       اسماء خمسه

                                                                       افعال خمسه

          اعراب  فرعـﯽ             

            اسم هاﯼ جمع سالم

      معرب به حركت

     اسم هاﯼ غيرمنصرف

 

 

 

 

 

   

 

 درس چهارم : اعراب محلـﯽ و تقديرﯼ

   اعراب محلـﯽ در سال اول توضيح داده شده است .

   در اعراب تقديرﯼ ، كلمه هيچ كدام از موارد سابق الذكر نيست . يعنـﯽ نه ضمه ، فتحه و كسره مـﯽ گيرد كه اعرابش ظاهرﯼ واصلـﯽ باشد، نه مثنـﯽ، جمع مذكرسالم و . . است كه اعراب فرعـﯽ شامل حالش گردد، نه كلماتـﯽ مانند ضمير، اسم اشاره و . . است كه اعراب محلـﯽ داشته باشد . بلكه آخرآن به گونه اﯼ است كه آن حركات را درتقدير دارد. به بيان ديگر بايد حركات ضمه ، فتحه و كسره را بپذيرد ، اما نمـﯽ تواند ! يعنـﯽ فرض مـﯽ كنيم كه آن حركت ها را داراست . در تركيب به اين صورت عنوان مـﯽ نماييم : تقديراً مرفوع ، تقديراً منصوب ، تقديراً مجرور .

       اسم هاﯼ مقصور[5] : در تمام حالات رفع و نصب و جر

                                جاءت كبرﯼ . (كبرﯼ : فاعل و تقديراً مرفوع)

                                 رأيتُ كبرﯼ . ( كبرﯼ : مفعول و تقديراً منصوب)

                                  سلّمتُ علـﯽ كبرﯼ . (كبرﯼ : تقديراً مجرور به حرف جر)

   اسم هاﯼ منقوص[6] : فقط در دو حالت رفع و جر[7]( يعنـﯽ ضمه و كسره نمـﯽ گيرد.)

  كلماتـﯽ كه شامل             جاء القاضِي . (القاضِي : فاعل و تقديراً مرفوع)

  اعراب تقديرﯼ             سلّمتُ علـﯽ القاضِي . (القاضِي : تقديراً مجروربه حرف جر)

     مـﯽ گردند                 اسم هاﯼ مضاف به ياء متكلم[8] : در تمام حالات رفع و نصب و جر   

كتابي علـﯽ المنضدة . (كتاب : مبتدا و تقديراً مرفوع)

 وضعتُ قلمي علـﯽ كتابي .(قلم:مفعول و تقديراً منصوب ؛ كتاب : تقديراً مجروربه حرف جر)

             فعل هاﯼ مضارع مختوم به الف (مقصوره) : فقط در حالت رفع و نصب[9]

  مانند : يَنهَـﯽ ، يَبقـَﯽ ، يَفنـَﯽ ، أنْ يَنهَـﯽ، لنْ يَبقـَﯽ، حتـﯽ يَفنـَﯽو.. 

                                          فعل هاﯼ مضارع مختوم به ياء و واو : فقط در حالت رفع [10]

                                                                مانند : يَهدِي ، يَشفِي ، يَروِي و . .

                                                                        يَدعُو ،‌ يَشكُو ، يَرجُو و . .  

  ** توجّه :

            الف- اسم هاﯼ مقصورِ بـﯽ ال            با تنوين فتحه[11] مـﯽ آيند ؛ كه البته بازهم مقصورند واعرابشان تقديرﯼ:

                                                          جاء فتـﯽً . (فتـﯽ : فاعل و تقديراً مرفوع)

                                                         رأيتُ فتـﯽً . (فتـﯽ : مفعول و تقديراً منصوب)

                                      سلّمتُ علـﯽ فتـﯽً . (فتـﯽ : تقديراً مجرور به حرف جر)

            ب- اسم هاﯼ منقوص ِ بـﯽ ال            با تنوين كسره مـﯽ آيند (غيرازحالت نصب[12]) ؛ كه البته بازهم منقوصند

                                                         واعرابشان تقديرﯼ :

                                                         جاء قاض ٍ . (قاض ٍ : فاعل و تقديراً‌ مرفوع)

                                                         سلّمتُ علـﯽ قاض ٍ . (قاض ٍ : تقديراً مجرور به حرف جر)  

   ** توجّه : اسم هاﯼ مقصورومنقوص درحالت مثنـﯽ ، جمع سالم مذكر[13] يا جمع سالم مؤنث (در حالت نصب) ، همچنان داراﯼ اعراب فرعـﯽ مـﯽ باشند . مثنـﯽ مانند : جاءَ الفـَتـَيان ِ (يا : فـَتـَيان ِ). جاء القاضِـيان ِ (يا : قاضِـيان ِ).

                             رأيتُ الفـَتـَيـَيْن ِ ( يا : فـَتـَيـَيْن ِ) . رأيتُ القاضِيَـيْن ِ ( يا : قاضِيَـيْن ِ).

           سلّمتُ علـﯽ الفـَتـَيـَيْن ِ( يا : فـَتـَيـَيْن ِ) . سلّمتُ علـﯽ القاضِيَـيْن ِ ( يا : قاضِيَـيْن ِ).

                    جمع سالم مؤنث (در حالت نصب) مانند : رأيتُ الفتيات ِ (يا : فتيات ٍ) . 

    بنابراين قانون فوق الذكر تنها در صورتـﯽ صدق مـﯽ كند كه اين اسم ها مفرد يا جمع مكسر باشند . جمع مكسر مانند وصايا ، هدايا ، رعايا و . . كه حالتـﯽ از مقصور را دارند و تـَهاني ، مَساعي ، مَباني و . . كه مانند منقوص مـﯽ باشند .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    درس پنجم : تركيب هاﯼ اضافـﯽ و وصفـﯽ    در تركيب اضافـﯽ ، كلمه ﯼ اول مضاف و دومـﯽ مضافٌ إليه است . مضافٌ إليه به مضافْ اضافه مـﯽ گردد .  در تركيب وصفـﯽ كلمه ﯼ اول موصوف و دومـﯽ صفت است . صفت ، موصوف خود را توصيف مـﯽ نمايد .

    تشابه : دو كلمه به هم اضافه مـﯽ گردند .  

    اختلاف : منظورازتركيب اضافـﯽ اين است كه كلمه ﯼ دوم به نوعـﯽ درمالكيت كلمه ﯼ اول است. مانند: كتابُ عليٍّ . يعنـﯽ كتابـﯽ كه مال علـﯽ است . اما در تركيب وصفـﯽ كلمه ﯼ دوم ، اولـﯽ را توصيف مـﯽ نمايد . مانند: كتابٌ أحمرُ . يعنـﯽ كتابـﯽ كه يكـﯽ از خصوصياتش قرمز بودن است .

   ** اختلاف هايـﯽ كه تشخيص بين اين دوتركيب را براﯼ ما ساده مـﯽ نمايد

تركيب وصفـﯽ

 ترکیب اضافی

 

هر دو كلمه در واقع يك چيز هستند . در "وردة ٌ حمراء"گل وسرخـﯽ ازهم جدانيستند ؛ درواقع همان گل ، سرخ است .

هر دو كلمه از هم جدا هستند . در"كتابُ عليّ ٍ" كتاب و علـﯽ دو كلمه ﯼ از هم جدا هستند .

حركت هر دو كلمه يكـﯽ است . مانند : كتاب ٌ جميل ٌ يا الكتاب َ الجميل َ يا كتاب ٍ جميل ٍ

حركتِ مضاف طبق نقشـﯽ است كه درجمله دارد ومضافٌ إليه هميشه مجروراست.مانند: كتاب ُ عليّ ٍ جميلٌ . (كتاب: مبتداومرفوع،‌ عليّ:مضاف إليه ومجرور،جميلٍ:خبرمفرد و مرفوع) 

چه موصوف و چه صفت مـﯽ توانند ال يا تنوين بگيرند . مانند : كتاب ٌ جميل ٌ يا : الكتاب الجميل

 

مضافٌ إليه مـﯽ تواند يا ال يا تنوين بگيرد ، اما مضاف اصلا ً و در هيچ صورتـﯽ نمـﯽ تواند ال يا تنوين بگيرد .    

   كتابُ طالب ٍ (كتاب ال ندارد) يا : كتابُ     الطالب ِ (كتاب تنوين ندارد)

هردوكلمه درچهارمورد(عدد ، جنس ، معرفه يا نكره بودن، اعراب) مانند همند .

ممكن است در بعضـﯽ از موارد مذكور مانند هم باشند يا نباشند . يعنـﯽ لزومـﯽ به مشابه بودن نيست . مانند :

كتابُ عليّ ٍ ، كتابُ‌ طالبةٍ ، كتابَ الطلاب ِ و . .

مانند زبان فارسـﯽ اگر(درترجمه)از"اين" و "است" استفاده نماييم ، معنـﯽ مـﯽ دهد . كتابٌ جميلٌ‌ : اين كتاب، زيباست.

الوردة ُ الحمراءُ : اين گل، سرخ است .

اگر(در ترجمه) از "اين" و "است" استفاده نماييم ، معنـﯽ نمـﯽ دهد . كتابُ عليّ ٍ : اين كتابْ ، علـﯽ است !

صَفُّ المدرسةِ : اين كلاسْ، مدرسه است!  

   ** توجّه : الف- "مضاف بودن" نقش نيست ، اما "مضافٌ إليه بودن" نقش است .

                   "موصوف بودن" نقش نيست ، اما "صفت بودن" نقش است .

                 ب- درصورتـﯽ كه يك اسم مثنـﯽ يا جمع سالم مذكر، مضاف واقع گردد،حرف"ن"ازآخرآن مـﯽ افتد. مانند:

طالِبا     المدرسة ، طالِـبَي ِ     المدرسة ، طالِـبُـو     المدرسة ، طالِـبـِي     المدرسة . 

 

  ** درصورتـﯽ كه بخواهيم هم زمان ازهردوتركيب اضافـﯽ و وصفـﯽ استفاده نماييم،مضاف إليه بين موصوف و صفت قرار مـﯽ گيرد (برعكس فارسـﯽ).  جاء تلميذُ المدرسةِ المؤمنُ إلـﯽ المصلـّﯽ . دانش آموزِ با ايمان ِ مدرسه به نمازخانه آمد . نمـﯽ گوييم : دانش آموزِ مدرسه ﯼ باايمان .. تلميذ : فاعل و مرفوع ، المدرسة : مضاف إليه و مجرور ، المؤمن : صفت ِ تلميذ ومرفوع . يا مانند : السلامُ عَلـَﯽ عِبادِ اللهِ الصّالحينَ . سلام بربندگان شايسته ﯼ خداوند . نمـﯽ گوييم :

بندگان ِ خداﯼ شايسته .. عباد : مجرور به حرف جر، الله : مضاف إليه و مجرور، الصالحين : صفت عباد ومجرورباياء.

                                   

     عدد  :

   تلميذ ٌ مؤدّبٌ(هردو مفرد)، تلميذان ِ مؤدّبان ِ(هردومثنـﯽ)‌، تلاميذ ُ مؤدَّبونَ (هردوجمع) 

 موارد مطابقت                      جنس :

 صفت مفرد با                       كتابٌ جميلٌ (هردو مذكر) ، وردة ٌحمراءُ (هردو مؤنث)

   موصوف[14]

                                       معرفه يا نكره بودن [15]:

                                       المدرسة ُ الكبيرة ُ(هردو معرفه) ، مدرسة ٌ كبيرة ٌ (هردو نكره)

                                       اعراب :

                                      كتابٌ عِلميّ ٌ (هردو مرفوع) ، الطفلَ الصادقَ (هردو منصوب) ، وردةٍ‌ حمراءَ (هردو

                                      مجرور؛ با اين اختلاف كه "وردة" با اعراب اصلـﯽ است و "حمراء" با اعراب فرعـﯽ

         و مجرور با فتحه . مهمْ خود اعراب است ، نه نوع آن)

     مفرد :         تلميذ ٌ مؤدّبٌ (مؤدّب : صفت مفرد و مرفوع به اعراب ظاهرﯼ و اصلـﯽ)  

     فعليه :       جاءَ تلميذ ٌ يَدْرُسُ جَيِّدا ً. دانش آموزﯼ كه خوب درس مـﯽ خواند،آمد .

انواع  صفت جمله[16]                               

(جمله ﯼ"يَدْرُسُ جَيِّدا ً" جمله ﯼ فعليه ووصفيه براﯼ تلميذ ٌ و محلا ً مرفوع)             اسميه : رأيتُ تلميذا ً أبُوهُ معلمٌ .دانش آموزﯼ راكه پدرش معلم بود، ديدم .

      (جمله ﯼ "أبوه معلم" جمله ﯼ اسميه و وصفيه براﯼ تلميذاً و محلا ً منصوب)

  

    جارومجرور: جاءَ رَجُلٌ في السّيارةِ . مردﯼ كه درماشين بود، آمد .

   (في السيارة : جار و مجرور و شبه جمله ﯼ وصفيه شبه جمله    براﯼ رجل و محلاً مرفوع)  

 ظرف : رأيتُ تلميذا ً أمامَ المدرسةِ . دانش آمــوزﯼ را كه جلـــوﯼ    مدرسه بود ،‌ ديدم .

 (أمامَ : ظرف مكان و منصوب و شبه جمله ﯼ وصفيه براﯼ تلميذا ً و محلاً منصوب)

    

 

    ** جمله يا شبه جمله اﯼ كه پس از يك اسم نكره آيد و آن را توصيف نمايد ، صفت آن محسوب گشته و مسلما ً در رديف اعراب محلـﯽ قرار مـﯽ گيرد . در زبان عربـﯽ مـﯽ گوييم : الجُمَلُ بَعدَ النـَّكِـرات صِفاتٌ ..

          

 

 

 

 

 

 

 

         

   درس

نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:








نویسنده : اسدالله شهریاری تاریخ : جمعه 26 مهر 1392



تمام حقوق اين وبلاگ و مطالب آن متعلق به وبلاگ تخصصی دینی وعربی مي باشد.